تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
صاحب نهجالبلاغه، علی(ع) مظهر همهی آیات الهی و جلوهی تامّ کتاب تدوینی
(قرآن) است. او کتاب عینی خداوند است و همان راهی را پیموده که قرآن کریم ترسیم نموده و همانگونه زیست کرده که خداوند در کتابش رهنمون شده است. پیوند علی(ع) و قرآن پیوندی حقیقی است و یکی بدون دیگری متصوّر نیست، چنان که پیامبراکرم(ص) در سخنی بلند فرموده است:
«عَلِیٌّ معالْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ مَعَ عَلِیٍّ لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّیَ یَرِدَاعَلَیَّ الْحَوْضِ.»
علی با قرآن و قرآن با علی است و این دو هرگز از یکدیگر جدا نمیشوند تا در حوض کوثر بر من وارد شوند.
علی(ع) پیوسته در کنار حامل وحی و تحت تربیت وحی بود، تا آن زمان که وحی انقطاع یافت و حامل وحی (رسول خدا(ص)) در حالی که سر بر سینهی علی(ع) داشت به سوی معبود خود شتافت. علی(ع) با قرآن بود و عالم به همهی امور آن. او جامع قرآن بود و مفسّر آن. او معلّم قرآن بود و اهل آن.
علی(ع) میفرماید:
«به خدا سوگند که هیچ آیهای نازل نشد مگر اینکه دانستهام دربارهی چه، و در کجا نازل شد؛ به راستی که پروردگارم به من قلبی پر فهم و زبانی پر سؤال بخشیده است.»
علی (ع) تحت تربیت حامل وحی، همهی علوم قرآن و رموز آن را فرا گرفت.
بدین ترتیب پیوند صاحب نهجالبلاغه با قرآن پیوندی حقیقی و میان آن دو وحدت و یگانگی بوده است و همهی معارف قرآن از او و به اهتمامش او شکل گرفته است و این حقیقت در نهجالبلاغه به تمامه جلوه کرده است.1
1- چشمهی خورشید / 195.
برگرفته شده از پایگاه تخصصی نهج البلاغه (nahjolbalaghe.blog.ir )
